Emotieregulatieproblemen

Manische depressie, complexe PTSS - Marjolein de Vries

De DSM-5, hét naslagwerk op het gebied van psychopathologie, bevat zo’n 400 psychiatrische aandoeningen. Door de DSM kunnen zorgprofessionals in een wetenschappelijk onderbouwde, gemeenschappelijke vaktaal met elkaar communiceren. Maar hoe praten mensen met een toegekende psychische stoornis daar eigenlijk zélf over? In What’s wrong with me? komen 50 mensen aan het woord, bijvoorbeeld over trauma’s.

Beschrijving van de zaak

De psychiater van mijn vader bestempelde me als manisch-depressief. Out of the blue en zonder er ooit enig onderzoek bij mij naar te hebben gedaan! Ik was toen dertien jaar. Met die diagnose, die nu een bipolaire stoornis wordt genoemd, heb ik me lang geïdentificeerd. Mijn ouders bevestigden dat ik mijn hele leven niet goed zou kunnen functioneren en altijd afhankelijk zou blijven van medicatie. Die psychiater schreef me al jong lithium en antipsychotica voor. Hij behandelde me als proefkonijn, experimenteerde met doseringen. Niets sloeg aan, ik werd er alleen maar zieker van.

Zo gek is dat niet, want ik ben verkeerd gediagnosticeerd. Ik ben nooit manisch-depressief geweest, maar ik ben er wel lange tijd voor behandeld. Als kind wist ik niet beter. Het werd zo erg dat ik zelfs niet meer wilde leven. Ik voelde me zo niet gezien in wie ik was. Continu was ik aan het vechten tegen de behandeling, tegen de medicatie. Nooit heeft die psychiater gekeken naar de onderliggende problematiek. Nee, ik was een rebellerende puber. Rond mijn twintigste, ik volgde inmiddels een sociaal-juridische opleiding, werd me duidelijk dat ik een zogeheten KOPP-kind was: een kind van ouders met psychiatrische problemen. Ik had toen al besloten te breken met de reguliere ggz en te stoppen met die medicatie. Daar knapte ik al enorm van op.

Vijf jaar geleden bracht ik uit nieuwsgierigheid een bezoek aan een energetisch coach en vielen door haar informatie alle puzzelstukjes van mijn traumatische jeugd op hun plaats. Ik stortte in, maanden verkeerde ik in een shocktoestand, ik kon niks meer, kreeg nachtmerries. Via de huisarts kwam ik in een traumaverwerkingstraject bij Lievegoed, een antroposofische ggz-instelling. In dat traject werd duidelijk dat ik door die foutieve diagnose en alles wat daarmee samenhing, een complexe PTSS had ontwikkeld. Wèl een terechte diagnose.

Ik ben nooit manisch depressief geweest, maar ik ben er wel lange tijd voor behandeld.

Wat me echt heeft geholpen, is energetische therapie. Daarin ga je op een holistische, lichaamsgerichte manier op zoek naar een nieuw evenwicht tussen lichaam, ziel en geest. Die balans heb ik gevonden. Dat traumaverwerkingstraject en die energetische therapie zijn aanleiding geweest veel schepen achter mijn rug te verbranden. Mijn mooie huis in de plaats waar mijn ouders woonden, heb ik verkocht en ik ben elders gaan wonen. Mijn vaste baan als ambtenaar heb ik opgezegd en inmiddels heb ik zelf een bloeiende praktijk opgebouwd als energetisch en EMDR-therapeut. Mijn natuurlijke talent wend ik nu aan om iemands ziel te lezen en mensen te bevrijden van hun trauma’s.

Ik ben een hoogsensitieve vrouw, ik voel heel veel. Dat deed ik dus ook als kind. Nu weet ik dat als je zo gevoelig bent, je ook iemands gedrag kunt kopiëren. Dat is wat ik, terugkijkend, met mijn vader heb gedaan. Ik trok als het ware zijn jas met psychische ellende aan. Dat heeft lang voor frustraties, schuldgevoelens en wrok gezorgd, maar dat heb ik nu wel achter me gelaten. Vrijwel al het contact met mijn ouders en familie heb ik verbroken. Gelukkig heb ik een nieuwe familie gevonden, onder wie nota bene twee artsen. Zij hebben me opgenomen als hun dochter, steunen me onvoorwaardelijk en hebben me weer doen inzien dat er ook artsen zijn die je niet ziek willen maken.

Er wordt in de ggz snel gediagnosticeerd, heel snel. Mensen die ik behandel zijn vaak vastgelopen in de reguliere ggz. Via een aantal gesprekken met mij, zo krijg ik vaak te horen, komen ze wel tot de kern van hun problemen. Mensen zijn hun diagnose niet. Het is zo belangrijk naar onderliggende problematiek te kijken. Mensen mogen energetisch werk vaag vinden en alternatief, maar ik ben en blijf een nuchtere West-Fries. En als ik mijn cliënten zie opknappen, dan denk ik weleens dat het niet voor niets is geweest wat ik zelf heb moeten doorstaan.

Meer interessante portretten lezen?

What’s wrong with me?
What’s wrong with me?

Gezichten achter de DSM

door Vittorio Busato, Peter Valckx