In de zomerse warmte nemen we de laatste twijfelgevallen voor een doublure door terwijl in de ruimte naast ons de data van de zorgoverleggen voor volgend jaar worden ingepland. Ineens werken mensen op dagen waarop ze normaal niet werken, ook rustig een weekenddag, om de zorg voor de kinderen in goede banen te leiden. De spanning neemt toe – korte lontjes en lange tenen, zoals één van mijn intern begeleiders het zo mooi uitdrukt – maar ook een sterk gevoel van saamhorigheid en gedeelde verantwoordelijkheid. Ik loop met een enthousiaste kleuter over de gang en zie de leerkrachten volop in overleg over de samenstelling van de kleutergroepen volgend jaar. Hoe krijg je een kleuter voor onderzoek naar school op een dag waarop alle andere kinderen vrij zijn? Zeggen dat het bijzonder ‘cool’ is om het enige kind in de hele school te zijn. Jack trapt erin. Het levert mij een rondje over de gangen op, want dan moeten we natuurlijk wel zeker weten dat we écht de enige zijn. We maken van de gelegenheid gebruik en rennen over de gang, wat ons normaal gesproken een berisping op zou leveren. Ik weet niet wie er meer van deze ondeugd geniet, Jack of ik… Bij het passeren van zijn eigen klas ziet het mannetje zijn leerkracht en roept trots naar binnen: “Dit is zó cool, juf, de school is speciaal voor mij open!”. Er verschijnt een veelbetekenende glimlach op het rode en vermoeide gezicht van de leerkracht, die zich weer even lijkt te realiseren waar ze het allemaal ook alweer voor doet.

Dit boek is bedoeld voor dromerige kinderen en hun ouders; ouders van kinderen met de diagnose ADHD, leerkrachten, psychologen en psychotherapeuten, psychiaters.